|
|
|
|
|
Η σύγκρουση με τους πολιτικούς - Τα τελευταία χρόνια Και ήρθε μια εποχή που ένας Υπουργός, ο 23ος Υπουργός, του εζήτησε κάτι που ο Κοκκώνης δεν το εύρισκε σωστό και μάλιστα από ηθικής απόψεως. Δύο δάσκαλοι ζητούσαν να μετατεθούν στην Αθήνα και να κάθονται μαζί και ο Κοκκώνης εις τον οποίον έπρεπε να αναφερθεί ο Υπουργός κάθε φορά να του ζητήσει την γνώμη του, δεν το ενέκρινε. Σου λέει όχι αυτό δεν πρέπει να γίνει. Δεν πρέπει να 'ρθούν μαζί, πρέπει να μείνουν χωριστά και μάλιστα ίσως δεν τους έκρινε άξιους καθόλου να διοριστούν. Αποτέλεσμα. Απολύεται ο Διευθυντής του Διδασκαλείου και Επιθεωρητής των Δημοτικών σχολείων από την θέση του. Πρόφαση η ηλικία. "Είναι μεγάλος και δεν επαρκεί πλέον εις τα καθήκοντά του". Αυτό γίνεται το 1852. Το 1852 ο Κοκκώνης είναι 59 ετών. Ξέρετε ότι 59 ετών ένας άνθρωπος δεν είναι γέρος μάλιστα βρίσκεται πάνω στην ακμή και την απόδοσή του. Ο Κοκκώνης εν πάση περιπτώσει απολύεται. Κι όπως εδίδασκε σ' όλη του την ζωή, ότι πρέπει να τηρείς τους Νόμους της Πατρίδας σου, να τους σέβεσαι, κι αν ακόμη κάμουν κάτι που δεν είναι ευχάριστο σε σένα, να υπακούεις. Ο Κοκκώνης υπακούει και σιωπά αλλά δεν παύει να εργάζεται διότι όλη του την ζωή την πέρασε με την σκέψη στον δάσκαλο και με την σκέψη στο Έθνος. Εξακολουθεί τους οδηγούς του της αλληλοδιδακτικής να τους πλουτίζει, εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για την παιδεία και για όλα της τα ζητήματα περισσότερο. Όσο ωριμάζει, τόσο πιό πολύ απλώνεται η ψυχή του και καίεται για όλα, όπως ακριβώς ένας καλός κληρικός δεν βρίσκει τίποτε εις την ζωή να το νομίσει ανάξιο της αποστολής του και να το νομίσει αδιάφορο διότι ακολουθεί αυτό που λέει ο Παύλος. "Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ, Τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πληγούμαι;" Το ίδιο και ο δάσκαλος καίει την ψυχή του για όλα τα ζητήματα της κοινωνίας. Το ίδιο και ο Κοκκώνης. Αδιάκοπα βελτιώνει την παιδεία χάριν της Ελλάδος. Αδιάκοπα διδάσκει τους άλλους με τα συγγράμματά του, με το ήθος του, με το είναι του, με την μόρφωση των παιδιών του και με την δουλειά του στην διδασκαλία. Τώρα που η δουλειά του Διδασκαλείου του αφαιρείται του μένει η θεωρητική εργασία. Να εξακολουθεί την βελτίωση των αλληλοδιδαχτικών πινάκων, να εξακολουθεί την βελτίωση των εγχειριδίων του. Προτείνει την ίδρυση νηπιαγωγείων και θέτει ολόκληρες σελίδες στα βιβλία του για τα νηπιαγωγεία. Πώς πρέπει να είναι οργανωμένα, πώς πρέπει να είναι κτισμένα, για κάθε τι που αφορά την Ελλάδα. Όταν όμως το 1857 περίπου, ο Υπουργός που τον απέλυσε δίδει εις την Βουλή λόγο των πράξεών του και λέει μπροστά όλους τους Βουλευτάς τους Έθνους, ότι απέλυσε τον Διευθυντήν του Διδασκαλείου δι' ανεπάρκειαν λόγω γήρατος, τότε ο Κοκκώνης που βλέπει ότι μπροστά σ' ένα ολόκληρο Έθνος κατηγορείται, απαντά δημοσία εις τον Υπουργόν του. Ο Υπουργός εις την ανταπάντησή του τού λέει: "Ήταν και αυτό ένας λόγος να απολυθεί ο κ. Κοκκώνης. Ο κ. Κοκκώνης όμως θα βρήκε στην συνείδησή του άλλους λόγους". Αυτό πια είναι ένα πράγμα ασυγχώρητο. Θίγει πια την συνείδησή του. Και τότε ο Κοκκώνης εις την τέταρτη απάντησή του απαντά με μία παρρησία, με ένα θάρρος, με μια μαχητικότητα την οποίαν δεν εγνωρίσαμε ποτέ εις τα έργα του. Αυτός ο άτεγκτος, ο αυστηρός, ο ακούραστος, ο πειθαρχικός, ο τρυφερός μαζί είχε και μια αφάνταστη σεμνότητα. Αυτή η μεγάλη του σεμνότητα τον έκανε σ' όλη του την ζωή να σιωπήσει για το έργο του. Αυτό εννοείται έκανε και τους ανθρώπους που αξίζουν δίπλα του να τον εκτιμήσουν αφάνταστα αλλά έκαμε κι εκείνους που δεν τους έκανε το ρουσφέτι να του φερθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να τον αναγκάσουν να περιαυτολογήσει. Δυο φορές ζητά συγνώμη στην απάντησή του στον Βλάχο διότι περιαυτολογεί αλλά λέει "άλλος θα έχει το κρίμα" για αυτήν την περιαυτολογία. Και κάνει αυτήν την υπεράσπιση όχι τόσο για τον εαυτό του τον ίδιο αλλά και για την επιστήμη του και για την δουλειά του και για την μνήμη των παιδιών του. Δεν θέλει να αφήσει μια κατηγορία να τον βαρύνει, η οποία θα αντικατοπτρίζεται κατόπιν στα παιδιά του. "Τα παιδιά μου πρέπει να έχουν μιά μνήμη του πατέρα τους ακηλίδωτη". Και τελειώνει στον Βλάχο ότι "επί 24 χρόνια υπηρέτησα την παιδεία και φεύγω με ακηλίδωτο το μέτωπο, με λευκό το πρόσωπο διατηρώντας την εκτίμηση των συμπολιτών μου και των ομοεθνών μου αυτωνών που αξίζουν. Έχω, λέει, ομοεθνείς οι οποίοι με εγνώρισαν κι εδώ εις την Ελλάδα κι έξω από την Ελλάδα και ξέρουν τι είμαι. Επίσης υπάρχουν διδάσκαλοι οι οποίοι υπέγραψαν την αναφοράν εναντίον μου η οποία εγύριζε διαταγή του Υπουργού και οι οποίοι έχουν προβιβασθεί. Υπάρχει και ο δάσκαλος που δεν εδέχτηκε να υπογράψει εναντίον μου και ο οποίος απελύθη." Ένα τέτοιο κλίμα είχε να αντιμετωπίσει ο Κοκκώνης τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τον διώρισαν κατόπιν Σύμβουλο εις το Υπουργείον Παιδείας ολίγον καιρό. Κατά τον Μάρτιο του 1864 απολύθηκε κι απ' αυτή την θέση. Και τον Σεπτέμβριο του 1864 ο Ιωάννης Κοκκώνης, έκλεισε τα μάτια του αφού εξόδεψε ολόκληρη την ζωή του για την Ελλάδα και για την μόρφωσή της. Ο τάφος του βρίσκεται στο Α' νεκροταφείο των Αθηνών. Μόλις μπούμε στο νεκροταφείο στην πρώτη πάροδο δεξιά εις το αριστερό μέρος της παρόδου. Τρίτος τάφος παρακάτω είναι ο τάφος του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Το λέω αυτό για κείνους οι οποίοι τυχόν θα επισκεφθούν την Αθήνα και θα ήθελαν να περάσουν από τον τάφο του εξαίρετου αυτού ανθρώπου και παιδαγωγού.
|
